Napisz do mnie list

Tak sobie przypomniałam, kiedy to nie było w domach komputerów, telefony mieli tylko ci wybrani a o czymś takim jak telefon komórkowy nikt jeszcze nie słyszał.

Wszyscy kiedyś tam wysyłaliśmy kartki pocztowe i listy, nie tylko miłosne.

Ja do tej pory pisuje do mojej babci co jakiś czas, ale przyznam, że tylko do niej. Nie umiem teraz napisać listu do znajomej, czy znajomego. Parę miesięcy temu próbowałam coś napisać i siadłam nad pusta kartka i nie wiedziałam od czego zacząć. Byłam taka pusta jak ta kartka, a uważam że taka blada i prosta nie jestem. Tak się przyzwyczaiłam do tego, że komunikacja on line działa natychmiastowo, do tego że po każdym zdaniu dostaje odpowiedz właściwie natychmiast, że nie byłam w stanie sklecić listu. Bo dla mnie list teraz to taki rodzaj monologu. Nikt nie wtrąca nic pomiędzy moje wiersze, nie odpowiada na pytania w nim zadane i nie komentuje tego co mu myśl na palec przyniesie. Teraz dostajemy mail co krok, messenger, czaty i inne natychmiastowe środki komunikacji są nam teraz tak powszednie jak poranna kawa. Szkoda mi czasem. że już nie dostaje listów od serca, takich gdzie widać, że człowiek jak pisał to się emocjonował, ręka mu się trzęsła, litery mniej lub bardziej koślawe... Tęsknię za tym gdy łzy skapywały na kartkę i tam już zostały na długą pamiątkę. Teraz płaczemy nad komputerem czytając coś co nas poruszy, łzy kapią na klawiaturę, którą przetrzemy i śladu emocji nie pozostawiamy do dnia jutrzejszego (no chyba że stos chusteczek na biurku, one nigdy nie wyjdą z obiegu).

Czekałam na te listy schodząc do skrzynki pocztowej za każdym razem jak widziałam listonosza. Teraz jedyne co dostaje, to informacje o hipotece i rachunki.

Ostatnio jedna z moich czytelniczek napisała “ nie chciałabym mieć w dzisiejszych czasach 16 lat”. Ja tez nie. Pierwszy pocałunek skradł mi pewien żołnierz na przepustce i potem przez 8 miesięcy do mnie pisał długie listy. Dla niego to było przetrwanie, a dla mnie takie piękne doświadczenie. Poznawało się człowieka po tym co pisał, bo pisał od siebie. Nie kopiował i nie wklejał tekstów wyszukanych na szybcika z internetu, bo nie było takiej możliwości. Nie wysyłał emoticonów “wyrażających” stan emocjonalny ..ale go opisywał i odbiorca czuł to samo. Mój ojciec z wiezienia pisał do mnie listy i rysował mi kwiaty. Nikt nigdy nie narysował dla mnie takich kwiatów długopisem i nie cieniował tak jak on. Teraz moje dzieci robią mi laurki dzięki chęciom i wyobraźni. Nie przynoszą mi kupionej w papierniczym kartki. Od syna na urodziny dostałam narysowany walec, bo nie wiedział co i za co mi kupić, róż z kwietnika też nie mógł ukraść, wiec zażyczyłam sobie walec.Schowałam do teczki z pamiątkami. Chciałabym mieć taki jeszcze namacalny dowód, że odbiorca z drugiej strony istnieje naprawdę, że nie jest wytworem mojej wyobraźni. Ja wiem. że oni (moi odbiorcy) czytają i często czują to co piszę, ale to nie to samo. Wszyscy piszemy tą czcionką. Ile razy żeby coś przeczytać musimy włączyć komputer, tracimy czas na odszukanie tekstu, albo nie możemy przeczytać bo nam bateria w telefonie padła. Tak łatwo sięgało się dawniej pod poduszkę i czytało bez potrzeby ładowania czegokolwiek. Nikt już nie wysyła listów skropionych perfumami... A tak milo by było poczuć w nim zapach jego, czy jej... I poczuć, że ten list oddycha, tak jak i jego nadawca.