Rozmowy kontrolowane / czyli życie biurowe KZ

Moja obecna praca polega na telefonowaniu i umawianiu chętnych, na rozmowę wstępną o pracę.

Ponieważ głosik mam raczej wdzięczny to radzę sobie dość dobrze ,ale i zdarzają się wypadki że jestem zwyczajnie rozczarowana i zła na ludzi.

Dzwonię do młodej kobiecinki. Przedstawiam się jak zawsze, mówię skąd dzwonię i pytam czy może przyjść na rozmowę jeśli jeszcze jest zainteresowana praca w hotelu. Uprzedzam że potrzebne mi CV . Pani mi odpowiada

-A co ja tam będę robić?

-Nie wiem. W zależności od tego co pani chce robić i co pani potrafi.... Sprawdzimy, ocenimy, zdecydujemy...

-Ale ja nigdy nie pracowałam?

-Nic nie szkodzi, pani przyniesie CV i zobaczymy co możemy dla pani zrobić

-Ale jakie CV. Ty mi to możesz zrobić?

-Nie, nie mogę. Proszę poprosić sąsiadkę , męża lub koleżankę. Jeśli nie ma pani drukarki do prosze odręcznie napisac na kartce A4

-I co ja mam tam napisać?

-To co pani do tej pory robiła. Wpisać jakie szkoły i kiedy pani kończyła...

-Ja mam tylko podstawówkę

-To proszę to wpisać

-I co jeszcze?

-No należy zacząć od imienia i nazwiska, danych personalnych, daty urodzenia.

-Dobrze, to ja jutro przyjdę i przyniosę ta kartkę

Odkładam słuchawkę, koleżanki się śmieją...O fotografii bałam się wspomnieć żeby mi "selfie" nie przytargała w telefonie.  Oświadczam zupełnie poważnie:

-Ta kobieta przyniesie mi metrykę urodzenia. Zobaczycie.

Dzwonię do innej potencjalnej kandydatki. Informuję o tym co zawsze, pani gdzieś na wietrze, nic nie słyszy..szuka kartki żeby zapisać adres. Krzyczę do niej z naszego cichego biura, aż wszyscy się gapią:

-Pani nie szuka!! Ja wyślę sms z adresem, moim imieniem i nazwą stacji metra!!

-Co mi pani wyśle!?

-Sms! Z naszymi danymi...gdzie jesteśmy i godzinę spotkania!!

-A metro mi pani wyśle?!

-tak , wyślę i metro!!

-Co?! Nic nie słyszę!

-Taaaak!! Wyślę metro!!

Koleżanki już mi się kładą na biurku ze śmiechu. Odkładam słuchawkę.

-Tak wyślę jej jeszcze limuzynę z szoferem, jeśli trzeba. Wszystko dla klienta...

Dzwonię. Coś cholernie przerywa.

-Zaraz do pana jeszcze raz zadzwonię, bo coś przerywa!- krzyczę

-Nie-trze-ba..ja-się-ją-kam...- odpowiada pan

Gleba. Leżymy wszyscy na stolikach.

Dzwonię. Pytam o Alberto. Odbiera jego mama i umawia syna na spotkanie.

-Ale jest pani pewna ze jemu taki termin odpowiada_

-Tak, ja zawsze za niego mówię. Bo wie pani on jest głuchoniemy

Nowe wyzwanie myślę...

Przychodzi Rumunka na rozmowę. CV w pozycji poziomej, jedna trzecia, to jej fotografia w całym splendorze. Żakiecik, mini i białe szpilki, podparta dłońmi w talii. Patrzę i uśmiecham się pod nosem.

-A pani no jakie stanowisko chce się starać w hotelu?

-Recepcjonistka.

-To wystarczy fotografia od piersi w górę

-Przecież nie widać dekoltu!

-No nie widać, ale też i nie musi.

Czasem trzeba sporo delikatności i wyrozumiałości, która chyba mi się kończy.